Scattering is a term used in physics to describe a wide range of physical processes where moving particles or radiation of some form, such as light or sound, are forced to deviate from a straight trajectory by localized non-uniformities in the medium through which they pass. In conventional use, this also includes deviation of reflected radiation from the angle predicted by the law of reflection. Reflections of radiation that undergo scattering are often called diffuse reflections and unscattered reflections are called specular (mirror-like) reflections. Originally, the term was confined to light scattering. As more "ray"-like phenomena were discovered, the idea of scattering was extended to them, so that William Herschel could refer to the scattering of "heat rays" in 1800. John Tyndall, a pioneer in light scattering research, noted the connection between light scattering and acoustic scattering in the 1870s. Near the end of the 19th century, the scattering of cathode rays and X-rays was observed and discussed. With the discovery of subatomic particles and the development of quantum theory in the 20th century, the sense of the term became broader as it was recognized that the same mathematical frameworks used in light scattering could be applied to many other phenomena.

വളരെ ചെറിയ തടസ്സങ്ങളിൽ തട്ടി പ്രകാശം പ്രതിഫലിക്കുന്ന പ്രതിഭാസമാണ് വിസരണം. അന്തരീക്ഷത്തിലെ പൊടിപടലങ്ങളിൽ തട്ടി പ്രകാശത്തിന് വിസരണം സംഭവിക്കാറുണ്ട്. പ്രകാശത്തിന്റെ തരംഗദൈർഘ്യത്തേക്കാളും കുറഞ്ഞ വലിപ്പമുള്ള കണങ്ങളിൽ പ്രകാശം പ്രതിഫലിച്ച് ഉണ്ടാകുന്ന വിസരണം റെയ്‌ലീ വിസരണം എന്നറിയപ്പെടുന്നു. വിസരണം പ്രകാശം നേരിട്ട് പതിക്കാത്തിടത്തും പ്രകാശം എത്താൻ കാരണമാകുന്നു. ഒരു മരത്തിന്റെ തണലിൽ ഇരുന്ന് പുസ്തകം വായിക്കാൻ കഴിയുന്നത് അന്തരീക്ഷത്തിലെ വിസരിത പ്രകാശം മൂലമാണ്. അന്തരീക്ഷമില്ലാത്ത ഗ്രഹങ്ങളിലും ഉപഗ്രഹങ്ങളിലും വിസരിതപ്രകാശം ലഭ്യമാവില്ല. അന്തരീക്ഷം ഇല്ലാത്തതിനാൽ ചന്ദ്രനിൽ നിഴൽപ്രദേശം ഇരുട്ടിലായിരിക്കും.