Punctuation marks are marks indicating how a piece of written text should be read and, consequently, understood. The oldest known examples of punctuation marks were found in the Mesha Stele from the 9th century BC, consisting of points between the words and horizontal strokes between sections. The alphabet-based writing began with no spaces, no capitalization, no vowels, and with only a few punctuation marks, as it was mostly aimed at recording business transactions. Only with the Greek playwrights did the ends of sentences begin to be marked to help actors know when to make a pause during performances. Punctuation includes space between words and the other, historically or currently used, signs.

ਵਿਸਰਾਮ ਜਾਂ ਵਿਸ਼ਰਾਮ ਜਾਂ ਵਿਰਾਮ "ਹੱਥ-ਲਿਖੀਆਂ ਜਾਂ ਛਪੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਨੂੰ ਸਹੀ ਤਰਾਂ ਸਮਝਣ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਦੇਣ ਵਾਲ਼ੀ ਵਿੱਥ, ਰਵਾਇਤੀ ਨਿਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਛਪਾਈ ਦੀਆਂ ਖ਼ਾਸ ਜੁਗਤਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।" ਇੱਕ ਹੋਰ ਵੇਰਵਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ: "ਵਿਆਖਿਆ ਸੁਖਾਲ਼ੀ ਕਰਨ ਦੇ ਮਕਸਦ ਨਾਲ਼ ਲਿਖਤਾਂ ਵਿੱਚ ਬਿੰਦੀਆਂ ਜਾਂ ਹੋਰ ਨਿੱਕੇ-ਮੋਟੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਲਾਉਣ ਦੀ ਰੀਤ, ਕਿਰਿਆ ਜਾਂ ਪ੍ਰਨਾਲੀ; ਅਜਿਹੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ਼ ਲਿਖਤ ਨੂੰ ਵਾਕਾਂ, ਦਫ਼ਿਆਂ (ਉੱਪ-ਵਾਕਾਂ) ਵਗੈਰਾ ਵਿੱਚ ਵੰਡਣਾ।"